Prolog

        Bardzo dziękuje vipera_seth za sprawdzenie tego rozdziału no i SULL IGA za motywacje do pisania

  Był późny wieczór i słońce zdążyło już jakiś czas temu skryć się za horyzontem. Przez jedną z leśnych ścieżek prowadzących do osady szło dwoje ludzi, kobieta i młody chłopak. Młodzieniec miał karmelowe włosy oraz orzechowe oczy. Włosy kobiety były tylko o kilka tonów ciemniejsze od włosów chłopaka, oczy natomiast miały identyczną, intensywnie orzechową barwę. Na pierwszy rzut oka można było stwierdzi, że są spokrewnieni.

            - Mamo? Czy nie wydaje ci się, że coś jest nie tak? W lesie nigdy nie było tak cicho jak teraz...

            - Też mnie to niepokoi.- kobieta z niepewnym wyrazem twarzy przyspieszyła.

            Piętnaście minut później dotarli na miejsce. Nie zastali oni jednak swojej wioski tylko spalone zgliszcza. Smród ciał był odurzający.

            - Boże czy oni...? - chłopak patrzył z niedowierzaniem na miejsce gdzie jeszcze kilka godzin wcześniej stał jego dom.

            - Wy... wydaje mi się... że tak... - głos kobiety się załamał. Cała wataha, sto dwadzieścia zmiennych wilków zginęło w przeciągu kilku minut.

            - A tata... może on... przecież... przecież to niemożliwe... on nie mógł - chłopak opadł na kolana. Bolesna prawda wkradała się do jego umysłu niczym koszmar. Rozpłakał się.

            - Nikt... nie... nie wyczuwam nikogo żywego... nikogo. - te słowa były tylko szeptem, jednak w nocnej ciszy zabrzmiały jak krzyk.

            - I co my teraz zrobimy mamo... nasz dom... rodzina... wataha...? - po jego policzkach spływały słone krople.

            - Musimy iść. Dołączymy do watahy południowej. Nie mamy wyboru. - spojrzała na syna smutno.

            - Ale ja nie chce. Tu jest nasz dom... nasze... miejsce...

            - Nie mamy wyboru. Nathanielu musimy... - coś chwyciło ją za gardło nie pozwalając powiedzieć nic więcej. Z jej oczu również płynęły łzy. - Musimy być silni. Twój ojciec nie chciał by byśmy płakali. Pragnął by byśmy żyli I nigdy się nie poddawali. Pamiętasz co zawsze mówił gdy było coś nie tak? - chłopak pokiwał głową.

            - Jesteśmy Rivera, którzy nigdy się nie poddają... wataha jest siłą, podporą i rodziną dla zmiennego wilka... - drżącymi dłońmi otarł policzki i podniósł się ostrożnie z kolan posyłając matce smutny uśmiech. - Nie poddamy się. Tata by tego chciał.

            Przez chwile stali jeszcze patrząc na miejsce gdzie do niedawna stał ich dom. Chłopak przeniósł wzrok na matkę. Stała obok niego a z jej postawy biła duma i pewność siebie, choć jej oczy były pełne smutku, troski oraz bólu.

            - Musimy iść. Tu nie mamy już czego szukać.

            Przybrali swe wilcze formy. Dwa piękne białe wilki z bólem w sercu ruszyły ścieżką przez nocny las. Z nadzieją, że jutro będzie lepszy dzień, a ból straty zmaleje choć minimalnie.