Rozdział XVIII

Bardzo dziękuję wszystkim za komentarze :*
Do końca opowiadania zostały już tylko dwa rozdziały. Za dwa tygodnie oprócz rozdziału 20/Epilogu dostaniecie link do mojego nowego bloga na którym pojawi się Prolog :)

Rafael

Gdy rano się obudziłem, Nathaniel nadal spał. Był blady i wyglądał bardzo krucho. Wciąż nie docierały do mnie do końca wydarzenia z dnia poprzedniego. Ubrałem się niespiesznie i zszedłem na dół. Elizabeth kręciła się po kuchni z niemrawą miną. Kris siedział razem z Alexem przy stole, rozmawiając.

-...i wtedy powiedział, że pewno niedługo przyjdzie i tak było. Wujek Nath przyszedł, uśmiechnął się do mnie i wyprowadził na zewnątrz. Wiesz, jak mnie przytulił to tak ładnie pachniał, jak... hmm... niezapominajki. Ślicznie, ale wiesz, bo… balem się, że naprawdę nie będzie mógł do nas wrócić.- opowiadał przejęty chłopiec. Uśmiechnąłem się do niego i usiadłem. Przede mną pojawił się kubek kawy i kanapki. Spojrzałem z wdzięcznością na kobietę.

-Myślisz, że za ile Nathaniel się...-pokręciłem głową.

-Nie wiem, ale zaraz do niego wracam. Nie mogę przegapić momentu, w którym się obudzi.- powiedziałem i wziąłem się za posiłek.

Dziesięć minut później siedziałem już z powrotem w sypialni. Usiadłem na brzegu łóżka. Patrzyłem na spokojna twarz Nathaniela. Uśmiechał się lekko przez sen. Przeczesałem delikatnie jego brązowe włosy i wtedy chłopak poruszył się lekko. Jego powieki zadrgały, by ukazać po chwili zielone tęczówki.

-Co się... - zbliżyłem się ostrożnie do niego.

-Spokojnie, aniołku. Poczekaj chwilę, zaraz do ciebie wrócę i wszystko ci opowiem - powiedziałem i czym prędzej wyszedłem z pokoju. –Wiecie może, gdzie Josh położył te tabletki dla Nathaniela?- zapytałem od progu, gdy tylko dotarłem do kuchni.

-Tak, są tutaj.- Sara podała mi opakowanie.- Obudził się?- zapytała. Kiwnąłem tylko głową i pobiegłem na górę. Nath siedział niepewnie na łóżku, trzymając dłonie na brzuchu.

-Rafael, co się wczoraj stało? Ja... nie pamiętam… wiem, że przyszliście i ja... krwawiłem.- jego twarz pobielała gwałtownie.- Proszę, powiedz, że z naszymi dziećmi wszystko dobrze... proszę, powiedz.- jego roztrzęsione dłonie wszczepiły się w moją koszulkę. Spojrzałem w jego oczy.

-Aniele...

***

Nathaniel

,,Siedziałem na łące. Słońce świeciło wysoko na niebie, ogrzewając mnie, jak i moją rodzinę. Rafael siedział obok mnie pod drzewem i z uśmiechem na twarzy przyglądał się naszym dzieciom, jak bawią się piłką. Śliczny chłopiec i urocza dziewczynka. To jest to, co o nich mogłem powiedzieć. Maluchy śmiały się i piszczały, a ja nie mogłem uwierzyć w swoje szczęście. Po tak długim czasie czułem spokój i niczym niezmąconą radość.

Nagle nad nami zaczęły się zbierać czarne chmury. Chciałem zawołać dzieci, gdy nagle poczułem delikatny dotyk. Instynktownie odwróciłem się w stronę swojego męża i…”

…otworzyłem oczy. Czułem się dziwnie ociężały i zdezorientowany. Gdy tylko ujrzałem Rafaela, chciałem się odezwać.

-Co się…-moje gardło było suche, niczym piasek na pustyni.

-Spokojnie, aniołku. Poczekaj chwilę, zaraz do ciebie wrócę i wszystko ci opowiem.- Rafael dotknął delikatnie mojego policzka i wyszedł z pokoju. Usiadłem ostrożnie i oparłem się o poduszki. Miałem totalną pustkę w głowie. Nie mogłem przypomnieć sobie, co się działo po tym, jak pojawił się Rafael wraz z kilkoma członkami sfory. Zmarszczyłem brwi lekko poirytowany i pogłaskałem delikatnie swój brzuch. Instynktownie wyczułem, że coś się nie zgadza. Gdy tylko mężczyzna wszedł do sypialni, spojrzałem na niego wyczekująco.

-Rafael, co się wczoraj stało? Ja... nie pamiętam… wiem, że przyszliście i ja...krwawiłem.- nagły przebłysk sytuacji z wczoraj spowodował, że zrobiło mi się niedobrze. Ból rozrywający mnie od środka, strach, krew... Pobladłem raptownie.- Prószę, powiedz, że z naszymi dziećmi wszystko dobrze... proszę, powiedz.- podniosłem się na klęczkach i zbliżyłem do Rafaela, siedzącego na brzegu łóżka. Moje dłonie trzęsły się ze zdenerwowania, a mimo to złapałem się jego koszuli mocno.

-Aniele... proszę, uspokój się i połóż.- mówiąc to, chwycił mnie delikatnie za ramiona i położył z powrotem w pościeli.- Tak, to prawda, krwawiłeś.- przez chwilę panowała cisza.- Ciąża była od początku zagrożona. Wczoraj w jaskini podczas upadku, jedno z łożysk zostało naruszone i... nasza córeczka nie przeżyła... była zbyt słaba.- wysunąłem się gwałtownie z jego ramion potrząsając głową.

-Nie... nie... O, Luno, ja...zabiłem swoją córkę... nie! Proszę, to nie może być prawda... –powiedziałem, starając się zaprzeczyć słowom swojego męża i zagłuszyć ogromny ból, jaki zacząłem odczuwać w sercu. Rafael objął mnie ramieniem. Odepchnąłem go od razu i spojrzałem z bólem.- Nie dotykaj mnie. Nie możesz. Przecież to przeze mnie nasze dziecko nie żyje. O, Luno! Rafaelu, ja cię tak strasznie przepraszam... –powiedziałem, przełykając słone łzy, cieknące mi po policzkach.- Ja... nie zasługuję na ciebie. Nie potrafiłem obronić naszych dzieci... jestem okropny. O, Luno, to moja wina... moja!- czułem, jak panika wzbiera we mnie coraz bardziej. Ból zaczął opanowywać moje ciało, raniąc je od środka. Położyłem ręce na moim brzuchu. Moje biedne maleństwo.

-Aniołku, posłuchaj to nie twoja wina.- Rafael odezwał się stanowczo.- Za to winny jest tylko i wyłącznie Lucas. On dostał zasłużoną karę i nigdy ci już nie będzie zagrażał.- odwróciłem głowę w bok, starając się na niego nie patrzeć.- Proszę cię, Nathanielu. Uwierz mi. Tak bardzo cię kocham. I naszego synka też. Pomyśl o nim... On nadal z nami jest i czuje teraz twój smutek, a tak nie powinno być. Wiem, co czujesz. Ja... naprawdę cierpię, na myśl o naszej zmarłej córeczce...- słysząc te słowa oraz jego łamiący się glos, coś do mnie dotarło. Nie tylko ja straciłem dziecko, bo Rafael także. To było nasze dziecko, a ja zachowuje się w tak egoistyczny sposób.

Ze łzami w oczach rzuciłem się w jego ramiona. Z mojej piersi wyrwał się szloch. Mężczyzna przygarnął mnie jeszcze bliżej siebie, całując w czubek głowy.

-Przepraszam... ja cię tak bardzo... - poczułem delikatny pocałunek na ustach.

-Ciii... wszystko jest dobrze. Przejdziemy przez to razem. Kocham cię, aniołku. Zobaczysz, teraz już będziemy zawsze szczęśliwi. Obiecuję ci to.- z bólem w sercu, ale również nadzieją przytuliłem się mocniej do ukochanego.

*

Godzinę później zeszliśmy na dół. W kuchni siedziała moja mama, Olivia z Nickiem oraz Kris z rodziną. Alex, gdy tylko mnie zobaczył, zerwał się z miejsca i podbiegł do mnie. Jego małe ramiona objęły mnie w tali. Spojrzałem na niego zaskoczony.

-Cieszę się, wujku, że cię widzę. – powiedział, podnosząc na mnie wzrok.- Dobrze się czujesz? – zapytał, próbując przyjąć jak najbardziej poważną i chyba dorosłą minę. Uśmiechnąłem się łagodnie.

-Tak, czuję się dobrze. A jak ty, dotarłeś wczoraj do domu? Nie miałeś problemu?- chłopiec pokręcił głową.

-Nie. - powiedział i wrócił na swoje miejsce. Usiadłem przy stole. Wszyscy patrzyli na mnie niepewnie. Atmosfera była napięta i bardzo ciężka. Starając się nie zwracać na to uwagi, wziąłem się za jedzenie. Z wyjątkiem Alexa, nikt przy stole się nie odzywał. Czułem się przytłoczony i z każdą chwilą coraz bardziej podenerwowany. Nie mogąc dłużej tego wytrzymać, podniosłem się z krzesła.

-Rozumiem, że nie wiecie, jak się zachować przymnie, ale ja was proszę… -czułem, że pod powiekami zbierają mi się łzy.- Zachowujcie się normalnie. Nie chcę ciągle czuć współczucia, które powoduje jeszcze większy ból. Chcę czuć się normalnie, zapomnieć o tym feralnym dniu i… o swojej głupocie. Chcę tylko pamiętać o… mojej córeczce... tylko o niej i... - nie skończyłem tylko się popłakałem. Moje serce było rozrywane na miliony kawałków. Z pod moich powiek co chwilę wypływały ogromne ilości łez. Usiadłem powrotem na krześle i zakryłem twarz dłońmi. Poczułem, jak cieple ramiona Rafaela po raz kolejny dzisiaj otaczają mnie, przytulając do siebie, oferując spokój. Chciałem schować się w tych ramionach już na zawsze. A bynajmniej, dopóki nie zrobiłoby się lepiej. Chciałem stchórzyć; ukryć się przed wzrokiem innych i już nie wychodzić.

-Spokojnie, aniołku. Już jest dobrze. Zjedz coś. Przyda się to tobie i maluchowi.- pokiwałem niemrawo głową, przecierając twarz drżącymi dłońmi. Wszyscy mieli skruszone miny, lecz zaczęli się nareszcie zachowywać tak... naturalnie. Po skończonym posiłku spojrzałem niepewnie na mojego męża.

-O co chodzi, Nath? – zapytał, uśmiechając się do mnie. Spojrzałem w jego oczy. Były smutne i jakby zmęczone, ale miały w sobie również dużo siły, której teraz tak bardzo potrzebowałem. Odetchnąłem głęboko.

-Chcę iść na cmentarz.- powiedziałem.

***

Rafael

-Jesteś pewny, aniołku?- zapytałem zmartwiony. Nie byłem pewny, czy to najlepszy pomysł. Nathaniel zagryzł lekko wargi i pokiwał głową.

-Tak. Jestem. Daj mi dziesięć minut na wyszykowanie się i możemy iść. - powiedział i nie czekając na mnie, poszedł do naszej sypialni. Ruszyłem do ogrodu za domem. Zerwałem mały bukiet niezapominajek. Gdy Nathaniel zszedł na dół, podałem mu bukiecik. Uśmiechnął się do mnie z wdzięcznością.

-Dziękuję, że pamiętałeś.- powiedział.- A także za to, że przy mnie jesteś.

Wyszliśmy z domu. Idąc ścieżką w stronę cmentarza, na nowo czułem ten cały ból. Znów widziałem pochód, jaki wczoraj się odbył oraz małą trumienkę trzymaną przeze mnie w dłoniach. Wzdrygnąłem się lekko. Gdy dotarliśmy na miejsce, poprowadziłem Nathaniela ścieżką na miejsce. Chłopak pobladł raptownie . Jego dłonie zaczęły się trząść, a oczy zwilgotniały.

-O, Luno, moje maleństwo.- po tych słowach padł na kolana przed grobem... ,,Emily Kochany promyczek który nie dostał szansy poczuć smaku życia, a mimo to dał mnóstwo radości. Twoi kochający rodzice” ...i zaszlochal głośno. Uklęknąłem obok niego starając się samemu nie rozpłakać. Nathaniel płakał głośno, trzęsąc się na całym ciele.- Nie mogę uwierzyć, że to jest grób naszej córeczki. Powiedz mi, dlaczego ja byłem taki głupi? - zapytał łamiącym się głosem. Przeczesałem delikatnie jego włosy, przyciągając go jeszcze bliżej siebie.

-To nie twoja wina.- powiedziałem, a po moim policzku zaczęły ściekać pierwsze łzy.- Osoba, która za to odpowiada już nie żyje. My natomiast musimy sobie z tym jakoś poradzić.- powiedziałem, starając się brzmieć pewnie.- I sobie poradzimy. Zobaczysz. A nasz synek będzie najszczęśliwszym dzieckiem na świecie. Damy mu mnóstwo miłości. Tak samo innym maluchom, które może w przyszłości będziemy mieć.- powiedziałem całując go w czoło. Chłopak pociągnął nosem.

-Obiecujesz? – zapytał niepewnie.

-Tak, obiecuję, aniołku.- powiedziałem cicho. Chłopak położył bukiecik na nagrobku i spojrzał mi w oczy.

-Myślisz, że nasza córeczka wróci do nas kiedyś?- uśmiechnąłem się do niego z czułością.

-Jestem tego pewien.- powiedziałem i ruszyłem w drogę powrotna do domu, trzymając mojego aniołka za zimną, drżącą z emocji, teraz tak kruchą dłoń.