Rozdział V

 Bardzo dziękuję za komentarze oraz mojej nowej becie za sprawdzenie tego rozdziału :* .

        

     :Mowa w wilczej formie: ~zapisywana w ten sposób            

                Nathaniel  

        Dziś był mój pierwszy dzień w pracy. Razem z Olivią byliśmy w kafejce przed dziesiątą. Dziewczyna pokazała mi, co należy zrobić przed otwarciem. Przez następne pół godziny wietrzyliśmy sale, szykowaliśmy naczynia, ustawialiśmy krzesła oraz uzupełnialiśmy cukierniczki. Punktualnie o dziesiątej otworzyliśmy kawiarnię. Okazało się, że miejsce jest dość lubiane i do trzynastej nie mieliśmy ani chwili wytchnienia. Mnóstwo osób przewijało się przez barek zagadując mnie. Najgorszy był jednak stały klient i podrywacz Daniel. 
 - Witaj, śliczny, jesteś tu nowy? - spojrzałem na niego zszokowany.
- Eee…ja, tak dzisiaj zacząłem pracę. - odpowiedziałem niepewnie.
- To cudownie! W takim razie może zechciał byś dziś… - -
- Daniel, odczep się od niego. To mój przyszły szwagier. - z opresji uratowała mnie Olivia. Uśmiechnąłem się do dziewczyny z wdzięcznością.- No, choć, mój ty szwagrze, mamy przerwę. - posłusznie podążyłem za nią w stronę barku. Czułem, że mężczyzna odprowadza mnie wzrokiem, ale starałem się nie zwracać na to uwagi.- Nie musisz się go obawiać, nic ci nie zrobi. To jest nasz podrywacz. No, a teraz opowiadaj. - dziewczyna wpatrywała się we mnie z niemałą ciekawością. Spojrzałem na nią zaskoczony.
- Ale o czym? – Oliwia, słysząc moje pytanie, uśmiechnęła się do mnie kpiąco.
- No, jak to, o czym? O niespodziance, którą miał dla ciebie wczoraj Rafael.
- Och, o to ci chodzi. - opuściłem głowę, lekko zażenowany. - Byliśmy w parku na pikniku. Pokazał mi takie niezwykłe miejsce. Łąka była pełna kolorowych kwiatów. To było na prawdę niesamowite miejsce. Później pochodziliśmy po alejkach i wróciliśmy do domu. Spędziłem bardzo miło popołudnie.
- No, no, mój brat naprawdę się postarał. - uśmiechnąłem się tylko słysząc to stwierdzenie. Uważałem dokładnie to samo. Mężczyzna zrobił mi wspaniałą niespodziankę. Już wczoraj zrozumiałem, że spotkało mnie szczęście. Rafael był idealnym partnerem.
- Też tak uważam. Wiesz, zostaję dzisiaj z Alexem podczas pełni.
- Naprawdę? To dobrze. Mały cię polubił, a takie wieczory, jak dziś jest zawsze przygnębiony.
- Mam nadzieje, że dzisiaj będzie inaczej. - uśmiechnąłem się do dziewczyny i zerknąłem na zegarek. - Podnoś się, paskudo. Przerwa nam się skończyła.

***

     Był wieczór. Słońce właśnie zaczęło chować się za horyzontem, a członkowie sfory zbierali się przed naszym domem. Siedziałem w kuchni przy stole, miejsce obok mnie zajmował Alex. Chłopiec z ponurą miną wpatrywał się w swoje dłonie.
- Hej, co to za mina?- zagadnąłem próbując odwrócić jego uwagę od gnębiących go myśli. Mały spojrzał na mnie smutnym wzrokiem.
- Wiesz, bo oni… zaraz pójdą wszyscy do lasu, a ja? Znów zostaję w domu. - po tych słowach siedzieliśmy w ciszy. Po pewnym czasie postanowiłem się odezwać.
- Alex? Czy próbowałeś kiedykolwiek odnaleźć swojego wilka w sobie?
- Co? - chłopiec spojrzał na mnie wyraźnie ożywiony.- Nie, nie wydaje mi się. - słysząc to wstałem z krzesła.
- No to idziemy na zewnątrz. Sfora jest już w lesie, więc możemy spokojnie porozmawiać na dworze.
   Wyszliśmy przed dom. Alex spojrzał na mnie niepewnie. Wskazałem mu dłonią trawę, na której chłopiec usiadł bez szemrania.
- Wiesz, zdarza się tak, że nasza zwierzęca strona jest uśpiona i bez naszej pomocy nie przebudzi się. Dlatego słuchaj teraz uważnie, co mówię. - maluch pokiwał głową. - Spójrz na księżyc. Widzisz, jak lśni? W takie noce, jak dzisiaj przyzywa nas do siebie. Skup się na jej świetle i zajrzyj w głąb siebie. Słyszysz, jak twój wilk wyje? Skup się na nim. - Alex siedział wyprostowany z zamkniętymi oczami. Jego wyraz twarzy ukazywał pełne skupienie. Gdy chłopiec się odprężył otworzył swoje oczy, które nie miały, jak zwykle, czekoladowej barwy, tylko niebieską. Chwilę później stał przede mną mały szczeniak. Jego futerko połyskiwało w świetle księżyca pięknym szarym kolorem, a wydawało się być tak miękkie i delikatne, niczym puch. Alex okręcił się w około własnej osi i szczeknął radośnie, machając ogonem.
- Wiedziałem, że ci się uda! – Pochwaliłem go. Zamknąłem oczy, by również zamienić się w wilka.  Po chwili stałem już na czterech łapach. 
:Udało mi się, udało! Dziękuję ci, Nath: -  maluch otarł łepkiem o mój bok. 
:To nie moja zasługa: - posłałem mu mentalny uśmiech i skierowałem się w stronę lasu. - :No, chodź. Musisz się wszystkim pokazać: 
   Po piętnastu minutach dotarliśmy na polanę, na której były inne wilki. Gdy Sara nas dostrzegła podbiegła w naszą stronę. 
:O, Luno! Alex, udało ci się!: - zaraz obskoczyły go inne wilki. Wszyscy bardzo się cieszyli z przemiały małego. Zadowolony odszedłem na bok do mamy. Spojrzałem na nią smutno. 
:Jesteś pewny, że chcesz iść?:
:Tak, mamo, chodźmy:

***

                  Rafael                                  

Patrzyłem, jak Nathaniel odchodzi wraz z Elizabeth w stronę terytorium północnego. Czułem smutek od nich bijący.

:Dokąd oni idą?: - obok mnie stanął Kris. 
:Na teren swojej dawnej osady. To jest ich pierwsza pełnia w nowej sforze: - Kris pokręcił lekko łbem. 
: Nie umiem wyobrazić sobie, co oni muszą czuć: - wszystkim nagle udzieliło się uczucie melancholii. 
:Wujku?: - Alex podszedł do mnie pochylając lekko łepek. 
:Coś się stało?:- zapytałem łagodnie. 
: Nic się nie stało, ale…ja nie chcę, by Nathaniel był smuty. On jest bardzo miły. Pomógł mi w przemianie:
:Nie martw się. On już nie będzie smutny: - posłałem mu uczucie ciepła i zwróciłem się do reszty watahy. - : Dobrze, koniec na dzisiaj. No, już, wracamy do osady: - wszyscy bez szemrania ruszyli w stronę wyjścia z lasu.

***

                Nathaniel  

                                             

    Staliśmy po środku naszej dawnej osady. Po odbudowaniu to miejsce wyglądało tak, jakby nic się nie stało. Mogłoby się wydawać, że za chwile pojawi się tu tata, pytając nas, czy będziemy jeszcze długo sterczeć na dworze. Pewnie, gdybym był teraz w ludzkiej formie, zacząłbym płakać. 
:Ich tu nie ma, prawda? Wygląda tu tak, jakby wszystko było dobrze. Wydaje mi się, jak byśmy właśnie wrócili z miasta do domu: - powiedziałem.
:Tak, ale rzeczywistość jest inna. Teraz nasz dom jest gdzieś indziej… choć ciężko jest w to uwierzyć : - powiedziała mama i ruszyła w stronę naszego dawnego domu. Chcąc dać jej trochę czasu, zacząłem obchodzić cały teren. Wszędzie jeszcze widziałem ślady mojej rodziny, przyjaciół. Odetchnąłem bezgłośnie. Moje serce kołatało w mej piersi coraz prędzej. Nie podobało mi się to uczucie. Czułem się źle i chciałem, jak najszybciej wrócić do domu, do Rafaela. I chociaż wiedziałem, że pewnie nie będę miał tyle odwagi, by mu to powiedzieć, chciałem poczuć się bezpiecznie, a najmilsze bezpieczeństwo dawała mi jego obecność. Nie musieliśmy się dotykać, nic mówić. Wystarczyłoby mi, żeby po prostu przy mnie teraz był. Jednak sam przed sobą wstydziłem się swoich myśli i dziwiłem się, że takie one właśnie są. 
:Wracajmy już do domu, mamo. Nie mogę tu już dłużej zostać: - szliśmy powoli przez las. Czułem się przygnębiony. Myśli o dawnej sforze ciągle mnie gnębiły. W głowie mi szumiało i czułem mdłości. Gdy dotarliśmy do domu wróciliśmy do naszych ludzkich form. Spojrzałem na mamę, uśmiechając się smutno.
- Idź, ja muszę ochłonąć. – czułem, jak w moich oczach zbierają się łzy. Mama przytuliła mnie lekko i weszła do środka. Odetchnąłem głęboko i usiadłem na schodkach prowadzących do domu. Po policzku spłynęły mi pierwsze łzy.  W tym momencie czułem się taki pusty, samotny. Chłodny wiatr owiał moje ramiona, a ja wzdrygnąłem się. Nie mogąc dłużej tego wytrzymać wbiegłem do domu.

                                            ***

                                   Rafael                                                                         

    Po około trzech godzinach Nathaniel z Elizabeth wrócili do domu. Kobieta przytuliła chłopaka i weszła do środka zostawiając go na dworze. Odszedłem od okna i podszedłem do niej i uśmiechnąłem się niepewnie.
- Jak on się trzyma? - zapytałem zmartwiony.
- Wiesz… Rafaelu, idź do niego. Ja radzę sobie jakoś z tą sytuacją, ale on… jest młody i nie jest mu łatwo się pogodzić. Był bardzo zżyty z moim mężem, przez co niełatwo mu to przyjąć do wiadomości. On czuje się samotny... ja widzę to w jego oczach. Mój syn  teraz cię potrzebuje, nawet jeśli nie chce się przyznać sam przed sobą do tego, to tak właśnie jest. – powiedziała i ruszyła w stronę swojej sypialni.
   Nie trzeba mi było tego dwa razy powtarzać. Postanowiłem poczekać na dole na chłopaka. Gdy po pół godzinie usłyszałem trzaśniecie drzwi ruszyłem od razu do sypialni, do której przed chwilą pobiegł chłopak. Nathaniel siedział na swoim łóżku z twarzą ukrytą w dłoniach. Ramiona trzęsły mu się pod wpływem szlochu wyrywającego się z jego piersi. Usiadłem obok niego i dotknąłem lekko jego ramienia. Chłopak momentalnie zerwał się z miejsca, siadając okrakiem na moich kolanach. Zarzucił mi ramiona na szyję, chowając swoją twarz w mojej piersi, wtulając się. Czułem, jak jego słone łzy moczą mi koszulkę. Pogłaskałem go uspokajająco po głowie.
- Ciii… już. Wszystko jest dobrze. Teraz jesteś już ze mną i nic się złego nie może stać. Wiem, że boli strata bliskich i uwierz mi, gdybym mógł ci ich zwrócić - zrobiłbym to. Ale nie potrafię. Mogę ci tylko obiecać, że będę zawsze obok ciebie.- Nathaniel spojrzał na mnie załzawionymi oczami.
- Obiecujesz? - zapytał niepewnie.
- Tak, obiecuję, aniołku. 
   Tej nocy jeszcze długo siedzieliśmy razem, tuląc się do siebie. Nathaniel jeszcze nie raz płakał w mych ramionach, ale nie przeszkadzało mi to wcale. Cieszyłem się jego bliskością oraz tym, że obdarzył mnie w jakimś stopniu zaufaniem.